تفاوت کوین Coin و توکن Token
چه تفاوتی بین کوین Coin و توکن Token وجود دارد؟
با توجه به تعاریف کوین Coin توکن Token می‌توان گفت که هر واحد ارزی بر روی یک شبکه، توکن در نظر گرفته می‌شود. این توکن‌ها بعد از این که به حد کافی توسعه پیدا کردند، می‌توانند بلاکچین مستقل خود را راه‌اندازی کرده و به کوین تبدیل شوند.
از شباهت‌های بین کوین Coin توکن Token می‌توان به این موضوع اشاره کرد که هر دو برای افراد امکان پرداخت ایجاد می‌کنند، درحالی‌که توکن‌ها علاوه بر این قابلیت، ویژگی‌های دیگری هم ارائه می‌دهند. ارزش توکن معمولا براساس میزان مفید بودن آن و ویژگی‌هایی که ارائه می‌دهد، سنجیده می‌شود. به‌طوری که هرچه کاربرد توکن بیشتر باشد، بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد.
اما مهمترین تفاوت‌های کوین Coin توکن Token از این قرار است:
- کوین شبکه بلاکچین اختصاصی دارد، درحالی‌که توکن براساس شبکه‌های بلاکچینی که قبلا به وجود آمده‌اند، برای یک کاربردهایی خاص ایجاد می‌شود. برای مثال، تتر یک توکن است که در شبکه اتریوم و شبکه‌های بلاکچین مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما بیت‌کوین، یک کوین است که تنها در شبکه مستقل خودش دیده می‌شود. تتر یک ارز دیجیتال با قیمتی بسیار نزدیک به ۱ دلار است (دیدن قیمت لحظه‌ای تتر) که توسط دلار آمریکا پشتیبانی می‌شود و کاربرد آن جایگزینی با دلار در دنیای رمزارز است.
- کوین فقط برای پروسه‌های پرداخت استفاده می‌شود، اما توکن کاربرد متعددی دارد.
- ساخت کوین بسیار دشوارتر از ساخت توکن است.
- اغلب کوین‌ها از طریق فرایند استخراج توزیع می‌شوند، این موضوع برای توکن‌ها از طریق روش ICO انجام می‌گیرد.
- کوین‌ها می‌توانند کیف پول اختصاصی خود را داشته باشند، درحالی‌که توکن‌ها فقط در کیف پول‌های بلاکچین میزبان ذخیره می‌شوند.
کوین چیست؟
منظور از یک کوین دیجیتالی، یک نوع دارایی بومی (نیتیو – Native) در بلاکچین خود است. به عنوان نمونه بیت‌کوین، لایت کوین و اتریوم را در نظر بگیرید. این اشکال مجازی از سرمایه، در بلاکچین منحصربه‌فرد خود وجود دارند؛ بیت‌کوین، لایت کوین و اتریوم به ترتیب روی بلاک‌چین‌هایی جداگانه با همین نام کار می‌کنند.
با استفاده از کوین دیجیتال تمام افراد قادر به ایجاد تراکنش و انجام معامله با یکدیگر خواهند بود. در اینجا، خبری از انتقال کوین‌های فیزیکی بین ارسال‌کننده و دریافت‌کننده نیست. تمامی کوین‌ها در قالب یک سری دیتا روی دیتابیسی بزرگ ذخیره شده و وجود فیزیکی و خارجی ندارند. در دنیای کریپتوکارنسی، دیتابیس را با نام بلاکچین یا دفتر کل خطاب می‌کنند. این پایگاه داده کلیه معاملات را ردیابی کرده و توسط رایانه‌هایی قرار گرفته در سراسر دنیا، بررسی و تایید می‌شود.
این نوع دارایی را می‌توان شبیه به پول و ارز واقعی در زندگی روزمره خرج کرد (اگر فروشنده کالا یا ارائه‌دهنده سرویس، آن‌ها را قبول کند). در بسیاری از کشورها و مناطق دنیا، بیت‌کوین یا اتریوم داخل والت ارز دیجیتال خود را می‌توان کاملا شبیه به اسکناس‌های داخل کیف پول چرمی یا حساب بانکی دانست. یک تفاوت کوین و توکن این است که کوین هدف دیگری به جز خرج شدن شبیه به پول عادی، ندارد. موارد استفاده از آن‌ها را در ادامه بررسی می‌کنیم:
- انتقال وجه (انتقال سریع پول مخصوص حین انتقالات بین‌المللی)
- ذخیره ارزش (نگهداری با هدف در امان ماندن از تورم و امید به افزایش آتی قیمت)
- به عنوان یک واحد حساب‌رسی (قیمت‌گذاری کالاها یا خدمات بر اساس آن‌ها)
برای درک بهتر این موارد، خرید بیت‌کوین و سپس کاربردهای زیر با استفاده از آن را در نظر بگیرید:
- می‌توان از بیت‌کوین برای خرید انواع کالا یا دریافت سرویس‌های مختلف بر بستر اینترنت استفاده کرد. فروشگاه‌های فیزیکی زیادی در سراسر دنیا نیز از این کوین دیجیتالی پشتیبانی می‌کنند.
- بدون رخ دادن اتفاقی خاص، امکان ذخیره کردن بلند مدت بیت‌کوین فراهم است. همواره قادر به تبدیل کردن این کوین به وجه رایج مورد استفاده در کشور خود یا سایر ارزهای دیجیتال خواهید بود.
- برخی سرویس‌ها و کالاها مخصوصا در اینترنت بر اساس بیت‌کوین قیمت‌گذاری شده و الزاما باید با این نوع از دارایی، هزینه دریافت آن‌ها را پرداخت کنید.
یکی از مهمترین تفاوت‌های کوین و توکن عدم کاربرد کوین خارج از موارد بالا است. بیت‌کوین به عنوان نخستین و مهمترین رمز ارز دنیا را نمی‌توان برای به دست آوردن تعداد واحد‌هایی بیشتر در حسابی خاص ذخیره کرد. همچنین استفاده از یک اپلیکیشن، در گرو داشتن آن نیست. تنها کاربرد، استفاده به عنوان پول شبیه به طلا یا هر نوع دارایی دیگر است.
با این حال، مقایسه توکن و کوین نشان داد برخی کوین‌ها نظیر اتریوم، نئو و دش، یک سری ویژگی‌های اضافی ارائه کرده و خارج از شکل دیجیتالی پول نیز کاربرد دارند. در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:
- اتر (ETH) برای پرداخت کارمزد تراکنش‌ها در شبکه اتریوم کاربرد دارد. می‌توان روی شبکه اتریوم توکن‌های جدید ایجاد کرد، اما اتر همچنان برای ارسال یک توکن ضروری است. دستمزد و پاداش استخراج‌کنندگان (کامپیوترهای تاییدکننده تراکنش‌ها در شبکه اتریوم) با اتر پرداخت می‌شود.
- نئو (NEO) را می‌توان برای به دست آوردن سود، طی مدت زمانی مشخص در یک کیف پول یا حساب کاربری خاص قفل کرد. شبیه به مورد قبلی، روی شبکه نئو نیز امکان ایجاد توکن فراهم است. حین ارسال یک توکن روی شبکه نئو، باید از طریق این کوین (NEO) کارمزد را بپردازید.
- افرادی که تعداد مشخصی کوین دش (DASH) در اختیار دارند، در تصمیم‌گیری‌های مربوط به توسعه و اعمال تغییر برای بهبود شبکه این ارز دخالت داده خواهند شد. بعد از مطرح شدن یک پیشنهاد، افراد دارنده تعداد کافی از کوین نام برده، درباره تایید یا رد پیشنهاد نظر می‌دهند.
بیشتر بزرگترین دارایی‌های دیجیتال از نظر ارزش کل بازار، در قالب کوین وجود دارند. با این حال، تعداد قابل توجهی توکن با ارزش کل بسیار بالا نیز می‌توان در فهرست پیدا کرد. در وب‌سایت Coinmarketcap بیش از ۹۰۰ کوین مختلف فهرست شده که نشان‌دهنده تعداد کمتر آن‌ها در مقایسه با توکن‌ها است. در نتیجه یک تفاوت مهم کوین و توکن را می‌توان پایین‌تر بودن تعداد کوین‌ها دانست.
توکن tokens
پروژه‌هایی هم مانند NEO/GAS، بلاک‌چین‌هایی با دو توکن هستند که در آن NEO یک توکن با ارزش دیجیتالی است و GAS به عنوان پاداش انجام تراکنش‌ها در شبکه NEO مورد استفاده قرار می‌گیرد.
بلاک‌چین‌هایی مانند اتریوم امکان توسعه توکن‌های رمز ارز دیگر را از طریق خود همین شبکه امکان پذیر می‌کنند که پروژه‌هایی مانند ترون، ایاس و ویچین حاصل توکن‌های بر پایه شبکه اتریوم هستند.
به این دلیل که اتریوم از سایر کوین‌ها‌ها پشتیبانی می‌کند، پروتکل‌های مختلفی که به نام استاندارد‌های Request for Comment یا ERC می‌گویند به وجود آمده است. ERC-20 یکی از محبوب ترین استاندارد ساخت توکن در شبکه اتریوم است که مورد استفاده توسعه دهندگان قرار می‌گیرد.
پلتفرم‌هایی که میزبان توکن‌های جدید هستند، مانند اتریوم، شکافی را در دنیای ارز رمز ایجاد کرده‌اند که در آن کوین به معنای رمز ارزهای خود میزبانی مانند بیت‌کوین است در حالی که توکن برای معرفی توکن‌های اختصاصی میزبانی شده در بلاکچین های دیگر استفاده می‌شود.
به دلیل توانایی اتریوم در اجرای قرارداد‌های هوشمند، پروژه‌های غیرمتمرکز از این پلتفرم برای ثبت توکن‌ها استفاده می‌کنند. روی قرارداد‌های هوشمند می‌توان برنامه‌هایی برای پردازش توکن‌ها قرار داد که به عنوان مثال می‌توان برای دسته بندی آهنگ‌ها برای هر آهنگ یک توکن مخصوص ساخت.
مزیت‌های توکن
توکن‌های رمز ارز اصلی مزیت‌های خاص خود را هم دارند که می‌توان مثال‌هایی مانند کوین ناشناس مونرو و استیبل کوین‌هایی مانند تتر زد اما کوین‌های مشتق شده به بلاکچین های اصلی خود وابسته هستند.
توکن‌های رمز ارز معمولا با پردازش تراکنش‌های بلاکچین قابل استخراج هستند. هر بلاکچین روش خاص خود برای استخراج را داراست که از این روش‌ها می‌توان به اثبات کار، اثبات سهام، اثبات مهارت و ترکیبی از مدل‌های قبلی اشاره کرد.
توکن‌های رمز ارز در کیف پول‌ها نگهداری می‌شوند و با ترکیبی از کلید‌های عمومی و خصوصی می‌توان آن‌ها را به دیگری تبدیل کرد. بسیاری از رمز ارزها به صورت پیشفرض به یکدیگر قابل تبدیل هستند ولی صرافی‌هایی مانند بایننس امکان تبدیل هر نوع ارز به دیگری را فراهم می‌کنند.
مزایای توکن‌های رمز ارز غیر قابل تغییر بودن، تایید، سرعت و هزینه پایین تراکنش‌های در مقایسه با پول رایج کشور هاست.
استفاده‌های خلافکارانه‌ای مانند خرید از دارک نت، استخدام هکر و اسکمر ترس دولت‌ها را درباره استفاده از رمز ارز زیاد کرده است.
با این حال بسیاری معتقدند توکن‌های رمز ارز آینده اقتصاد است و کوین‌هایی مانند بیت‌کوین توسط پذیرنده‌ها و سازمان‌های بیشتری به عنوان یک روش پرداخت پشتیبانی می‌شود.
